Deze website maakt gebruik van verschillende soorten cookies. U kunt hier meer over lezen in onze Cookieverklaring. U kunt uw cookievoorkeuren aangeven via de knop "Instellingen aanpassen".

Worm in a Water Glass

Vivian Suter

Solotentoonstelling

29 januari – 3 juli 2022
Vleeshal (Kaart)

Curator: Roos Gortzak

Worm in a Water Glass | Vivian Suter

From: Vivian Suter
Date: Wed, 29 April 2020, at 23:51
Subject: Rain started
To: Roos Gortzak

Dear Roos, I hope you are well.
I want to thank you for the invitation.
Please tell me if you have any thoughts.
Love from Panajachel, Vivian

On Fri, Roos Gortzak wrote:

Dear Vivian,

It’s nice to read your words! I’d be curious to hear your thoughts. Do you have works in mind when you see Vleeshal’s space that you’d like to bring together there? I’m very open to all your suggestions. I remember coming to your Basel studio in 2011 and we picked many works, brought them all over and decided in the space what we were showing. Perhaps this is how you’d like to work for Vleeshal too?

On another note, I’ve just finished Vivian Gornick’s book ‘The Odd Woman and the City’ and I really liked it. Perhaps you know it? I found this quote in an interview with her in The New Yorker that reminded me of you:

“I asked Gornick how she knew that literature was something worthy of study. She looked at me as if I had asked how she knew that clean water was good to drink. I felt ashamed. Like her mother, I was thinking in terms of the market, and she in terms of the soul.”

Much love,
Roos

On Thu, Vivian Suter wrote:

Dear Roos, yes I feel like an odd woman and clean water is not always as you would like it from a spring. We have to use bottled water. Once, really only once since Covid, I had one visitor for lunch. And then, the invited woman saw a worm in my carafe with water that I was about to pour into our glasses. Since then I haven’t had any visitors anymore, I just couldn’t do it. If you dare, you are welcome. All my best, Vivian

We durfden, we gingen en selecteerden 89 schilderijen voor Vivian Suters tentoonstelling in de Vleeshal, opgedragen aan de worm in het waterglas. Het is onmogelijk om de schilderijen van de Zwitsers-Argentijnse Suter te bekijken zonder na te denken over waar en hoe ze leeft en werkt. Sinds 1983 woont Suter op het terrein van een voormalige koffieplantage aan de rand van Panajachel, Guatemala. Dit kleine dorpje ligt aan de oevers van het magische meer van Atitlán, omsloten door vulkanisch gebergte. Hier, in haar eigen microkosmos net buiten het dorp, schildert de zeer productieve Suter wanneer ze maar kan, in een leven dat wordt bepaald door terugkerende rituelen. Elke dag begint bijvoorbeeld met beslissen waar ze gaat schilderen: bij de mangoboom, onder de schaduw van hoge tropische beplanting, of in en rond haar atelier hoger op de steile helling van de vulkaan. Vanaf daar had je ooit een ongelooflijk uitzicht op het meer en de omliggende bergketen. Nu zie je een dicht labyrint bestaande uit takken en gebladerte van bomen die de kunstenaar plantte vanaf het moment dat ze het terrein ging bewonen. In de loop der jaren zag Suter hoe haar uitzicht geleidelijk veranderde. Het is een proces dat ze liet gebeuren, waarbij ze van elke fase in gelijke mate genoot.

Deze benadering is ook kenmerkend voor het werk van Suter. Haar directe natuurlijke omgeving is onderdeel geworden van het schilderproces. Tropische regens spoelen nieuwe penseelstreken weg, blaadjes en modder plakken aan drogende verf, en haar drie geliefde honden laten hun voetafdruk ken achter op de doeken, of ze dit nu wil of niet. Voor Suter zijn leven en werk niet enkel met elkaar verweven; ze omvatten ook een zekere onvermijdelijkheid.

Er bestaat een risico om Vivian Suters leven(s)werk in Guatemala te exotiseren of te romantiseren. Een van de terugkerende verhalen gaat als volgt: door de levendige kunstscene van Basel te verlaten in de jaren 1980 koos Suter voor een afgezonderd leven in Panajachel, waarbij ze de wereld de rug toekeerde om zich uitsluitend op haar kunst te concentreren. Maar Suter is in veel opzichten juist bijzonder verbonden met de wereld. Haar leven speelt zich af op een kruispunt waar verschillende globale geschiedenissen van ontheemding en strijd samenkomen — of het nu gaat om haar door migratie gevormde familiehistorie, herhaaldelijke tropische natuur rampen of het koloniale verleden en de burgeroorlog die haar bestaansvoorwaarden bepalen in het heden. Bovenal staat Vivian Suter in een constante en wederkerige relatie met haar omgeving: ze vat deze in haar schilderijen zoals deze in het moment voor haar bestaat. Schilderen is een bevrijdende daad voor Suter — en tegelijkertijd ook een noodzakelijke.

Gezien dit alles is het niet verwonderlijk dat de kunstenaar geen interesse heeft in lineaire chronologie. Als haar schilderijen af zijn, blijven ze leven. De natuur grijpt ook na het maken in als co-auteur, tijdens rituelen van stapelen, ophangen, drogen, verplaatsen en spijkeren. De werken van Suter bestaan niet als individuele entiteiten. Elke keer dat de kunstenaar haar schilderijen in een ruimte installeert, vormen ze gezamenlijk een nieuw kunstwerk, waarbij er nieuwe relaties, betekenissen en perspectieven ontstaan. Een tentoonstelling van Suter kan misschien het best vergeleken worden met een ecosysteem: een combinatie van klimatologische, zintuiglijke en emotionele ervaringen die allemaal met elkaar verbonden zijn.

Worm in a Water Glass is een echo van de specifieke context waarin Suter werkt en leeft. Tegelijkertijd gaat de tentoonstelling een dialoog aan met de ruimte van de Vleeshal. Terwijl schilderen een solitaire daad is voor Suter, is het installeren van een tentoonstelling een gezamenlijke activiteit. De kunstenaar en curator brachten lange tijd door in de tentoonstellingsruimte om elk doek op associatieve wijze een juiste plaats te geven. Langzaam maar zeker ontstond een habitat van panoramische vergezichten, een woeste corridor en kleurrijke confrontaties. Deze tentoonstelling nodigt uit om nieuwe en bekende emoties te ontdekken, in de omgeving te verdwalen en terugkerende motieven te vinden zoals planten uit Vivian’s tuin, de veranda bij haar studio en haar drie honden. Zoals Nabila Abdel Nabi schreef: “Entering the universe of Vivian Suter’s paintings shifts one’s sense of being in time.”

Achter de schermen

  • Loading

    Video: Joshua Geelen

Dit project is mede mogelijk gemaakt door de financiële steun van het Mondriaan Fonds, het Ministerie voor Onderwijs, Cultuur en Wetenschap en gemeente Middelburg.