Audio, Installatie
2019

De eerste kunstenaar die Root Canal uitkoos voor deze tentoonstelling was Jacob Dwyer. Ze hadden eerder dat jaar een tentoonstelling gezien waarin werk van hem was opgenomen en ontdekten dat hij niet alleen een geweldige videokunstenaar is, maar ook prachtige geluidswerken maakt. Zijn audiowerk Goin’ Mad, die hij specifiek voor deze tentoonstelling in de Vleeshal maakte, ontwikkelde zich langs een patroon, een angstig en oneindig mantra:

De woorden zijn afkomstig van een liedje met dezelfde naam. Goin’ Mad was het vijfde liedje op het debuutalbum van Wiley, Treddin’ On Thin Ice (2004), waarin hij over een tijdloze ‘grime beat’ vliegt die hij zelf heeft geproduceerd. Door opnames te presenteren op de plek waar ze gemaakt zijn, maakt Jacob een sonische ruimte waar stemmen (en songteksten) tot leven komen, terwijl ze samensmelten met de structuur van het gebouw. De oude houten deuren van de Vleeshal, die ooit gebruikt werden om het vlees binnen koel te houden, worden nu gebruikt door een neurotisch persoon om met zijn vuist op te bonken. Zo ontstaat er als het ware een metronoom voor interne angsten, van de wereld buiten de ‘attic’ (hersenen). Voor het opnemen van Goin’ Mad is gebruik gemaakt van binaurale microfoons. Ze spiegelen de akoestische schaduwen waarin ons hoofd voorziet; als we vanaf dezelfde positie luisteren als van waar ze zijn opgenomen, dan kunnen we ons verenigen met dat perspectief. Het wordt ontzettend persoonlijk. Root Canal dacht dat het goed was om dit intensieve werk in de tentoonstelling te hebben, omdat het de ruimte op zo’n andere manier activeerde. De toeschouwer kon de ruimte echt voelen. Het gaf een claustrofobisch gevoel.