Installatie
2019

Voor de eerste loft nodigde Root Canal het kunstenaarsduo Manuela Gernedel & Fiona Mackay uit, omdat ze benieuwd waren hoe Manuela en Fiona zich de ruimte toe zouden eigenen. Ze zagen hun werk voor het eerst in de tentoonstelling Coma bij VIS in Hamburg in 2018 en werden meteen gegrepen door hun energieke en vrije manier van werken. Manuela en Fiona hebben een unieke benadering. Hun werk bestaat eruit dat ze een bestaande ruimte compleet transformeren, maar hierbij wel teruggrijpen op elementen uit de directe omgeving.

Audio, Installatie
2019

De eerste kunstenaar die Root Canal uitkoos voor deze tentoonstelling was Jacob Dwyer. Ze hadden eerder dat jaar een tentoonstelling gezien waarin werk van hem was opgenomen en ontdekten dat hij niet alleen een geweldige videokunstenaar is, maar ook prachtige geluidswerken maakt. Zijn audiowerk Goin’ Mad, die hij specifiek voor deze tentoonstelling in de Vleeshal maakte, ontwikkelde zich langs een patroon, een angstig en oneindig mantra:

De woorden zijn afkomstig van een liedje met dezelfde naam. Goin’ Mad was het vijfde liedje op het debuutalbum van Wiley, Treddin’ On Thin Ice (2004), waarin hij over een tijdloze ‘grime beat’ vliegt die hij zelf heeft geproduceerd. Door opnames te presenteren op de plek waar ze gemaakt zijn, maakt Jacob een sonische ruimte waar stemmen (en songteksten) tot leven komen, terwijl ze samensmelten met de structuur van het gebouw. De oude houten deuren van de Vleeshal, die ooit gebruikt werden om het vlees binnen koel te houden, worden nu gebruikt door een neurotisch persoon om met zijn vuist op te bonken. Zo ontstaat er als het ware een metronoom voor interne angsten, van de wereld buiten de ‘attic’ (hersenen). Voor het opnemen van Goin’ Mad is gebruik gemaakt van binaurale microfoons. Ze spiegelen de akoestische schaduwen waarin ons hoofd voorziet; als we vanaf dezelfde positie luisteren als van waar ze zijn opgenomen, dan kunnen we ons verenigen met dat perspectief. Het wordt ontzettend persoonlijk. Root Canal dacht dat het goed was om dit intensieve werk in de tentoonstelling te hebben, omdat het de ruimte op zo’n andere manier activeerde. De toeschouwer kon de ruimte echt voelen. Het gaf een claustrofobisch gevoel.

Performance, Installatie
2019

In deze tentoonstelling staat de zolder als een metafoor voor de geest. Één loft vertegenwoordigt het categoriserende deel van de geest. Tegelijkertijd verwijst het ook letterlijk naar de zolder als plaats waar dingen worden opgeborgen en bewaard. In deze loft werd het werk van Susan Cianciolo getoond. Hoe Susan haar stoffen vindt, selecteert en vervolgens op verschillende manieren behandelt is enorm fascinerend. Soms laat ze ze van draad tot doek in opdracht maken, soms krijgt ze ze als geschenk en soms zijn het gevonden voorwerpen. Haar jurken zijn collages, die zich in het schilderkunstige discours bevinden, maar ook gaan over het arrangeren en verzamelen van specifieke materialen. Haar werk is vaak gebaseerd op haar eigen herinneringen. Elke jurk is verschillend, maar hun overkoepelende structuur en hoe ze zijn gerangschikt is bijna net zo belangrijk als de werken zelf. De kostuums werden geactiveerd in performances; tijdens de opening zijn ze gedragen door een groep vrouwen die een meditatiesessie met de kunstenaar deed.