Het werk van Suchan Kinoshita is vaak meer van horen zeggen bekend dan op grond van de eigen waarneming. Dit heeft te maken met de plekken waar zij tentoongesteld heeft (P.S.1. New York; de snelweg, Maastricht) en de aard van haar werk (voor De koffer van de celibatair, Maastricht 1995, b.v. bestond haar werk uit de mogelijkheid om een reis van 24 uur met haar te maken naar een onbekende stemming. Wat van de reis overbleef was het relaas en de herinnering). Wat deze werken verbindt, is de wil om de toeschouwer, en daarmee het hier en nu, een essentieel onderdeel van het werk te laten zijn.