Video/Film, Installatie
2019

Het doel van dit driedelige videowerk is, aldus de kunstenaar, om de gebruikelijke patronen van intimiteit te 'verbeteren'. Door de relatie tussen erotiek, choreografie en muzikale compositie te onderzoeken en te verbreden, wil Portnoy het bestaande arsenaal aan ritmes en bewegingen van de seksuele daad verrijken. Dit doet de kunstenaar in reactie op een volgens hem algemeen waarneembare vereenvoudiging van deze ritmes en bewegingen. Hij ziet deze tendens weerspiegeld in de geleidelijke industrialisatie van arbeid, of in de geschiedenis van hedendaagse dans, waarin de relatie tot ritme vaak geheel is verbroken of gereduceerd tot verwijzingen naar popcultuur. Ook de inmiddels voorspelbare cadans van seksuele intimiteit is, aldus de kunstenaar, geëxploiteerd, gecommercialiseerd, vermaakt tot sensatie en beroofd van haar gevoeligheid.

Portnoy stelt voor om deze toestand te ontwrichten door de complexe maten en composities van progressieve rock en math metal-muziek te introduceren als de soundtrack van seks. In drie verschillende slapstick-scènes, die gezamenlijk een soort rock-opera vormen, zien we in Progressive Touch: Series 1 hoe dansers deze getransformeerde seksuele daad in de praktijk brengen. De films kunnen tevens 'gebruikt' worden als instructievideo voor thuis.