Van 19 januari tot en met 15 maart presenteerde Vleeshal de video-installatie Progressive Touch: Series 1 (2019) van Michael Portnoy. Het doel van dit werk is, aldus de kunstenaar, om de gebruikelijke patronen van intimiteit te 'verbeteren'. Door de relatie tussen seksualiteit, choreografie en muzikale compositie te onderzoeken, wil Portnoy het bestaande arsenaal aan ritmes en bewegingen verrijken. Dit doet de kunstenaar in reactie op een volgens hem algemeen waarneembare vereenvoudiging van deze ritmes en bewegingen. Hij ziet deze tendens weerspiegeld in de geleidelijke industrialisatie van arbeid, of in de geschiedenis van hedendaagse dans, waarin de relatie tot ritme vaak geheel is verbroken of gereduceerd tot verwijzingen naar popcultuur. Ook de inmiddels voorspelbare cadans van seksuele intimiteit is, aldus de kunstenaar, geëxploiteerd, gecommercialiseerd, vermaakt tot sensatie en beroofd van haar gevoeligheid. Portnoy stelt voor om deze toestand te ontwrichten door de complexe maten en composities van progressieve rock en math metal-muziek te introduceren als de soundtrack van seks. In drie verschillende slapstick-scènes, die gezamenlijk een soort rock-opera vormen, zien we hoe dansers deze getransformeerde seksuele daad in de praktijk brengen. De films kunnen tevens 'gebruikt' worden als instructievideo voor thuis.(2)

Progressive Touch: Series 1 kan gezien worden als het tweede hoofdstuk in Portnoy’s onvoltooide Book of Love. Sinds 2014 is de kunstenaar zijn ‘choreopubopoëtische therapie’ aan het ontwikkelen, waarbij de trillingen van stemgeluid door het schaambeen worden geleid, om gedrag en gedachten te herprogrammeren op het elektroritmische niveau.(3) Deze gedragstherapie is ontworpen om "de verdorven codering van de witte man, verantwoordelijk voor het mondiale verval van progressieve waarden, te resetten".(4) In 2017 herprogrammeerde Portnoy samen met actrice Lily McMenamy ongeveer 45 van deze witte mannen, een voor een, tijdens KW’s performance festival The Weekends. Iedere man werd geïnstrueerd om plaats te nemen in een reeks van elf sculpturale stoelen. Elke stoel verwrong zijn naakte lichaam in verschillende ongemakkelijke poses. Portnoy en McMenamy bogen zich vervolgens bijna een uur over zijn schaamstreek, terwijl zij dansten en op ritmische wijze zinnen uit een verzonnen taal scandeerden.

Michael Portnoy is een zelfbenoemde Director of Behaviour, die zich bezighoudt met het vervormen van taal en gedrag, om mensen te helpen bij het 'verbeteren' van communicatie. Daarmee trekt hij de gebruikelijke manier waarop wij met elkaar en onze omgeving omgaan in twijfel. Ook in Vleeshal was er, indien nodig, de mogelijkheid om gereset te worden. Portnoy maakte in samenwerking met Stefan Meier een muzikale compositie die door de ruimte resoneerde en fysiek gevoeld kon worden. Zo slaagde hij erin om, ook zonder in ons kruis te zingen, ons in beweging te zetten.

(1) Michael Portnoy in gesprek met John-Paul Pryor, Flaunt, 2019.
(2) Text uit de catalogus van steirischer herbst, 2019.
(3) Michael Portnoy, Extra Extra, no. 9, 2017.
(4) Nick Currie, “Progressive Touch – Total Body Language Reprogramming", Michael Portnoy at KW Berlin, Spike, 8.8.2017.