Aan het eind van de bewegingen staat het kale object, ontdaan van alle versluiering, klaar voor onmiddellijk gebruik. Met die objecten krijgen de toeschouwers – de man en vrouw die met Haacke meekijken, vooruit of terug – in de meest letterlijke zin ‘te maken’.

Ze staan op zich, geïsoleerd en juist door Haacke’s selectie en isolatie wordt dat wat ze aan grotere gehelen – Het Netwerk – bindt, duidelijk: een pars pro toto-effect, waarbij het radertje het demasqué van het uurwerk in de hand heeft (en werkt).