Het concept van dit werk is bepaald door de ruimte zelf waarin het zich bevindt: de geest en de stijl van de gotische bouwkunst. Meer precies vertrekt het van een opmerkelijke anomalie in de huidige architectuur van de Vleeshal: aan een zijde zijn de vensters dichtgemaakt. Niets is zo tegenstrijdig met de principes van de gotiek als deze blinde muur. De constructieve ingeniositeit van de late middeleeuwen was immers gericht op openheid en licht.

Het project van Hugo Duchateau bestaat in een bouwwerk van speigelstukken, dat van de open vensters naar de grond en vandaar weer naar de blinde vensters leidt. Als een golfbeweging doorkruist de spiegelbrug het “schip”. De spiegels vervoeren het licht naar de plaats waar het ontbreekt. Een waterval van licht tuimelt in de ruimte en vloeit in een beweging naar de overzijde. Het zonlicht wordt aan een zijde gevangen en gedragen naar de andere zijde. Het stroomt naar het (gesloten) venster in plaats van er vandaan te komen. Het venster wordt symbolisch terug geopened. Het licht wordt terug geschonken aan de ruimte/ De gotische ruimte, waarin licht zo belangrijke is, werd ooit in dit gebouw vermoord door een architecturale ingreep. Het zonlicht laat alles geboren en voortdurend hergeboren worden. Ook deze ruimte krijgt een nieuw level door de teruggave van het licht. Maar het herstel ven de eenheid van licht in de ruimte, vereist zelf dat de ruimte gebroken wordt door en complexe constructie. Alles is tegenspraak.