Sinds de uitvinding van de fotografie is er iets veranderd in het begrip afbeelding. Voordien verdween de werkelijkheid en de mens (de kunstenaar) was de enige die deze werkelijkheid weer kon uitbeelden. Bij de foto ontstaat de afbeelding in de vorm van een vreemd soort hiaat: wat ik op een stukje door het licht zwartgemaakt papier zie is, naar de uitdrukking van Roland Barthes, een “er geweest zijn” dat “hier aanwezig is”. En (de toeschouwer) is slechts een verbindingsplaats voor de afbeeldingen – de schakel van een voornamelijk onderbroken ruimtetijd begrip.

Misschien is het de vreemde tegenstelling ruimtelijk aanwezig zijn - in tijd afwezig zijn, die afkomstig is uit de fotografiewereld en die het Arlane-hoofdmotief vormt in de werken van Jacqueline Mesmaeker, die bovendien op verschillende manieren door dat onzekere gebied laat zwerven dat soms geheugen, soms herinnering of spoor, doolhof. Scherm, fantasie, oorsprong, terugblik, vergetelheid, duplicaat, oxidatie, verstening, radio of telegrafie, prent, projectie enz… heet.