De werken van Tony Brown zijn kitriek zoals deze term in medische zijn wordt verstaan, als keerpunt binnen het pathologisch proces. Paradoxaal genoeg leidde deze “kritische toestand” van het werk tot een verbazingwekkende eensgezindheid onder de critici aangaande hun diagnose: allen spreken over “psychose”. Dit wordt door hen beweert in teksten die in zekere zin zijn besmet door de eigenaardigheden die in de werken die zij bespreken naar voren komen, werken die (om hun as) draaien of zichzelf opdelen.

“Two Machines for Feeling” wordt aan een nader onderzoek onderworpen aan de hand van de onwaarschijnlijke ontmoeting van de twee sorten die erin wordt uitgewerkt, waarbij de verborgen sexuele voorkeuren, zoals die binnen de westerse voorstellingen voorkomen, aan het wankelen worden gebracht.
In de paradoxale opeenvolging van de vrijgezellend machines, zoals het “Grote Glas”van Duchamp, wijzen zijn machines de nieuwe benaming af van het celibaat, t.w.: de onverenigbaarheid.