In zijn werk is Tom in ieder geval geen virtuoos. Het maken van beelden daarom geen dagelijks terugkerend routine. Integendeel, het komt pas na veel inspanning en overdenking tot stand en is onherbergzaam voor elke uitwas van handigheid en koketterie, het kan er niet uit ontstaan, noch door worden beinvloed. Ook het altijd binnen woekerende esthetische onkruid kan hij nog goed buiten de deur houden. Het “mooie” is hoogstens van binnenuit, onopvallend binnen het totaalbeeld, niet opgelegd. Een goed beeld is mooi, maar het kan dan niet met die opzet gemaakt zijn.

Vliegvaardig ogende voorwerpen blijven aan de grond gekluisterd: een vaartuig op palen knarst en knerpt van dorst en ook het wassen schuitje heeft al lang geen water gezien.

Eik beeld schijnt de belichaming van een tegenstelling, een worsteling, een gebondenheid en krijgt in dit aloude menselijke kontrest een universele waarde die over de voorstelling heen gaat. Want de beelden zijn herkenbaar, zonder dit altijd meteen te kunnen duiden. De beelden ontroeren omdat ze echt zijn zonder dat ze ook nog maar enigszins opereren; ze zijn moe, doch happy en stil, genomen, gevangen, in het allerlaatste shot, na een lange reis. Fier, soms permanentig en doorleefd. Hoewel niet lichtvoetig zijn ze niet deprimerend of beklemmend. Integendeel ze hebben zowel de vriendlijkheid van het sprookje, de droom, wens, het kinderlijk verlangen, als de warmte van de volwassen hartstocht.