In zijn performances herhaalde Ben d’Armagnac vaak een aantal bewegingen; “Ik vind dat het leven eigenlijk ook zo is, in die zin, dat er na een soort vrede altijd weer een fase van strijd komt. Soms maak ik gebruik van kring- of spiraalbewegingen. Het krijgt dan de betekenis van in jezelf draaien”.
Meestal hield hij de hoofdkleuren neutraal, wit, grijs, en zwart, zodat de aandacht niet werd afgeleid van het daadwerkelijke gebeuren. Op veel mensen komen zijn performances, door het gebruik van bloed en zelfpijniging, nogal agressief en paranoïde over. Voor d’Armagnac, hadden zijn performances echter tevens de waarde van een therapie, waarin bewustwording door een soort innerlijk scherp stellen een belangrijke rol speelde. Bovendien stelde hij, Ben d’Armagnac was een kunstenaar, die richtinggevend is geweest voor de kunstuitingen van de laatste twee decennia. De tentoonstelling in de Vleeshal bestaat uit fotopanelen, eerder tentoongesteld in het Stedelijk Museum Amsterdam en enkele werken, zoals etsen, in bruikleen van het Zeeuws Museum.