Alhoewel de schilderijen in deze tentoonstelling nogal van elkaar verschillen, behandelen zij allen hetzelfde probleem. Dat is in feite waarom zij allen verschillend zijn. Met de titel Surface to Surface, één van de uitdrukkingen uit de “technologie der geleide projectielen” waarmee wij recentelijk meer en meer vertrouwd zijn geraakt, wil ik een intuïtief begrip schetsen van een fundamenteel schilderkunstig feit, welke ook de achtergrond voor deze schilderijen vormt.

Er wordt vaak gezegd, en wellicht is dat waar, dat “alles al gedaan is”. Wat hier echter mee bedoeld wordt is, dat de formele mogelijkheden van de schilderkunst uitgeput zijn geraakt. Dit is misschien zo, wellicht is het scala van mogelijkheden beperkt. (ln dat geval is het verleidelijk om toe te voegen: a priori.) Maar zijn dit het soort concepten waarmee verandering in schilderkunst kan worden begrepen?

Ik denk dat verandering, werkelijke verandering, ergens anders gebeurt. lk zou zeggen dat het een ontwikkeling is van de relatie tussen de afbeelding en het beeldvlak. Daar waar deze relatie verandert ontstaat een nieuwe ruimte.

En de mogelijkheden om deze relatie te veranderen lijken ongelimiteerd. Op zijn minst zijn ze niet te voorzien. Dit is waar de uitdrukking Surface to Surface mij trof als de kortste weg naar de kern van het probleem. Afbeelding en beeldvlak vormen twee oppervlakken. De afbeelding sluit zichzelf aan op het beeldvlak al gelang de manier waarop het is geschilderd en georganiseerd. Het beweegt zich als het ware naar de coördinaten toe en definieert en creëert daardoor een – nieuwe – schilderkunstige ruimte. Deze, zo zou men kunnen zeggen bepaalt de plaats van de twee oppervlakten in hun onderling ruimtelijke verhouding, waarin het “beeld” zijn doel heeft getroffen.

Dit proces maakt elk geschilderd “beeld’ tot iets nieuws. Of het de moeite waard was om het proces te starten is een andere vraag.

Een opmerking om herhaling te voorkomen: alle schilderijen in deze catalogus zijn acryl op doek, formaat 120 × 100 cm.