De kunstenaar is (één van) de laatste grote avonturiers. Wie reist, en dan niet onder leiding van een landkaart, brengt zichzelf in onverwachte situaties – en construeert, maar zonder plan, een ontmoeting met het onvoorziene. Het gaat om de wereld achter de horizon, om de wereld (in de moderne kunst) die buiten het perspectief is komen te liggen. Allereerst reisde de fotograaf in het veranderlijke gezicht en in de gedaantes van zijn vrouw, ook in de dingen die zij aanraakte. Bijzondere mise-en-scène bracht het beeld aan de andere kant van de horizon waar het verrassend werd. De tenten in een vallei zijn een volgende stap: geen ontsnapping naar een verbreding van de middelen en een verder loslaten van de theorie. Het beeld komt nu, spaarzaam gevormd slechts: een gestalte die ’s morgens door de nevel in de kring van licht treedt. De beeldhouwer, intussen, moet zijn handen gebruiken. Hij organiseert het avontuur in zijn hand; het landschap ligt in de palm van zijn hand, en hij kijkt ernaar. In vormen naar buiten en valt in stukken op de grond. In een ruimte zet de beeldhouwer met stukken afkomstig uit de bewegingen van zijn handen (knijpen, strijken, plooien, breken, trekken, duwen, stapelen, verbuigen…) die ruimte in scene – dat wil zeggen, ook hij maakt, aan de andere kant van de horizon, met verstand en gevoel, zijn wereld van dingen. Daarheen gaat ook onze reis.