Speciaal voor De Vleeshal bouwt Felix Schramm een reusachtige installatie, waarin het lijkt alsof hij een stuk uit een ander gebouw heeft gescheurd en dit als een prothese in de bestaande architectuur implanteert.

Hiervoor gebruikt hij fragmenten van wanden, vloeren, plafonds en passages – opgebouwd uit gipsplaat, stalen profielen, klei en steengaas. Ondanks de enorme schaal van deze installatie slaagt Felix Schramm erin om een zekere lichtheid te behouden. De dynamisch hellende vlakken en vormen zijn zowel rauw en dreigend, als kwetsbaar en vol schoonheid. Het bezoeken van de tentoonstelling wordt zo een bijna fysieke ervaring.

Schramm’s provisorische stijl is heel hedendaags, maar tegelijk is zijn precieze beheersing van vorm, ruimte, textuur en kleur verwant aan de formalistische generatie beeldhouwers uit de jaren 70 van de vorige eeuw.

Dit is de eerste grote solopresentatie van Felix Schramm (1970, Hamburg) in Nederland. Eerder exposeerde hij ondermeer in het Hamburger Bahnhof in Berlijn en in het San Franscico Museum of Modern Art.

Bij de tentoonstelling verscheen de brochure Savage Salvage met installatiefoto’s en een essay van Michaël Zeeman.

De opening van de tentoonstelling viel samen met het afscheid van Rutger Wolfson, die na ruim acht jaar het directeurschap van De Vleeshal verruilde voor dat van het International Film Festival Rotterdam.