Melissa Gordon richt zich in haar werk op een doorlopend onderzoek naar de politiek van abstractie en vormen van intimiteit binnen het artistieke proces. Ze laat zich vaak inspireren door bronmateriaal dat ze omschrijft als een ‘bijproduct’ van de geschiedenis, zoals een modernistische rasterstructuur of de schildersporen in haar atelier. Ze vergroot picturale elementen, benadrukt patronen en verdraait gegevens om de onderliggende structuren ervan bloot te leggen. Hiermee refereert het werk van Gordon tegelijkertijd aan het abstract expressionisme, met het belang van het schildergebaar, en de mechanische reproductiemethodes die kenmerkend zijn voor het modernisme.

De tentoonstelling Routine Pleasures toonde een selectie schilderijen uit Gordons serie Material Evidence, waarin de verfresten die Gordon in haar studio op de grond en de muren vindt onderwerp zijn. Ze zoomt op deze toevallige overblijfsels van haar schilderproces in, verkleint en fragmenteert ze, om ze vervolgens zorgvuldig te reproduceren in acrylverf op doek. Hiermee onderstreept Gordon de intimiteit van het schilderproces. Naast elkaar gehangen op onafgewerkte muren gingen de schilderijen een fotografische relatie met elkaar aan, alsof ze gezien werden door het oog van een camera die langs de muur glijdt. Op deze manier belichtte Routine Pleasures – een titel die is ontleend aan de gelijknamige film van Jean-Pierre Gorin uit 1986 – een aantal belangrijke relaties in het werk van Gordon: de verhouding tussen representatie en abstractie, tussen aan- en afwezigheid, en tussen schilderkunst en film. De schilderijen werden getoond als onderdeel van een speciaal voor deze tentoonstelling ontwikkelde architectonische interventie. Twee schilderijen (tweeluik) is aan de Vleeshalcollectie toegevoegd.