De laatmiddeleeuwse architectuur van de Vleeshal vormde het decor voor Parachorale, een performance van Teo Ala-Ruona die als een diepgewortelde, koorzangachtige meditatie reflecteerde op transcorporealiteit, innerlijke dissonantie en de veelheden die in één lichaam samenvielen. Onder de gotische ribgewelven en spitsbogen van deze voormalige vleeshal—waar sporen van het lichamelijke verleden nog zichtbaar waren, zoals een vloertegel met het opschrift RVNT (rund)—ontvouwde Parachorale zich als een gotisch carnaval: ergens tussen een séance en een schoolfeest, waar een web werd geweven tussen het tatoeëren van huid, koorzang en een publiek dat werd gevoed met suikerspin.

Een solo wordt meervoudig wanneer één performer versmelt met een koor van vier en een tatoeëerder. Inkt dringt de huid binnen. Suikerspin smelt op de tong. Lichamen snijden, zingen, voeden. De performance roept de emo binnenwereld van de adolescentie op—de intensiteit van pijn, de spookachtige zachtheid, geheime talen die in het lichaam worden gekerfd—en stelt de vraag: wat als deze innerlijke werelden gedragen, gehoord en geharmoniseerd konden worden?

Door meerdere lichamen en stemmen samen te brengen in een dromerige processie, verwijst de structuur van Parachorale naar de veelvoud in het individu en stelt het de psychologie die het individu centraal stelt ter discussie. Zo ontstaat ruimte voor pijn en collectief genot, via humor en absurditeit. Puttend uit ervaringen van leven in een dysforisch lichaam—waar incongruentie en transformatie samenkomen—onderzoekt de performance wat het betekent om te leven in een lichaam dat tegelijk vertrouwd en vreemd aanvoelt. In plaats van het trans lichaam te presenteren als een anomalie, opent Ala-Ruona een ruimte van gedeelde vervreemding—waar identiteit niet vastligt, maar weerklinkt in samenzang. En waar gevraagd wordt: wie voelt zich werkelijk thuis in diens eigen huid? In een ruimte die nog steeds sporen draagt van een lichamelijk verleden, creëert Ala-Ruona een performance die niet enkel het lijf aanschouwt, maar zich ermee verbindt.

Parachorale, dat in première ging tijdens het Baltic Circle Festival in Helsinki en eerder ook te zien was geweest op het XS-festival in Turku, zette Ala-Ruona’s onderzoek voort naar de psychosomatische extremen van transcorporealiteit en paranormaal potentieel. Als vervolg op zijn solowerk Lacuna (2021), sprak de performance tot de ervaring van innerlijke onenigheid. In de kern school een verlangen om een wereld onder de huid te delen en samen met het publiek een nieuw begrip van realiteit te creëren.