Stichting Beeldende Kunst Middelburg presenteert van 10 juli tot en met 4 september de tentoonstelling One voice Makes Two Perspectives van Kelly Schacht in De Vleeshal. Met de tentoonstelling One Voice makes Two Perspectives creëert Kelly Schacht (1983) een verhouding tussen de tentoonstellingsruimte en de toeschouwer. Zij analyseert de ruimte als een podium waar de toeschouwer een actieve rol krijgt.

Ook de sociale ruimte van het marktplein waaraan de Vleeshal ligt, relateert zij met de geschiedenis van de monumentale ruimte van de Vleeshal door de historische beelden die vroeger vanaf de gevel over de Markt uitkeken en nu blijvend in de Vleeshal staan, een rol te geven. Ze zijn statisch in de ruimte geplaatst, in scène gezet als zwijgende, maar permanente getuigen van alle activiteiten van de Vleeshal.

Via de reconstructie van emotionele situaties en herinneringen gaat Kelly Schacht op zoek naar een welbepaalde tijd. De daad en de als materie opgevatte ruimte van het tentoonstellen worden zo verkend, dat nieuwe sferen en situaties ontstaan. Met die dialoog tussen ruimte en materie verwijst Schacht naar het conflict tussen illusie en werkelijkheid, verbeelding en feiten of gebeurtenissen. Tentoonstellen betekent voor haar zowel het oproepen van diverse ervaringen en perspectieven als het blootleggen van diverse manieren waarop men zich in een rol kan (ver)plaatsen. De ruimte is een dynamisch gegeven omdat de perceptie ervan samenhangt met de ervaring van wie haar betreedt. Het feit dat een ruimte slechts tijdelijk voor een tentoonstelling wordt gebruikt, brengt Schacht ertoe te werken met het moment waarop de ruimte beeld wordt, precies als herinnering aan en getuige van dit moment.

In haar werk, dat uit installatieve situaties bestaat, onderzoekt zij hoe geïsoleerde fragmenten uit de werkelijkheid, in een minimale enscenering, een maximum aan betekenis kunnen krijgen. Steeds is, net als in de Vleeshal, de rol van de toeschouwer belangrijk omdat die de relatie tussen de ruimte en de kunst activeert.

Via het reconstrueren van emotionele situaties en herinneringen gaat Kelly Schacht op zoek naar een welbepaalde tijd. De daad en de als materie opgevatte ruimte van het tentoonstellen worden zo verkend, dat nieuwe sferen en situaties ontstaan. Met die dialoog tussen ruimte en materie verwijst Schacht naar het conflict tussen illusie en werkelijkheid, verbeelding en gegevenheid. Tentoonstellen is voor haar: gewaarwordingen en visies oproepen als evenzovele ‘verplaatsingen’. De ruimte is een dynamisch gegeven omdat haar perceptie samenhangt met de ervaring van wie haar bewoont. Dat een ruimte slechts tijdelijk voor een tentoonstelling wordt gebruikt, brengt Schacht ertoe te werken met het moment waarop de ruimte beeld wordt, precies als herinnering aan en getuige van dit moment. Vaak wordt daarbij het huidige ogenblik in tweeën gesplitst. Dit construeren van momenten die ‘van een andere tijd’ zijn, doet denken aan Paolo Virno’s essay Il ricordo del presente, waarin hij Bergson citeert over het thema van het déjà vu – "Naarmate het zich in de tijd ontplooit, krijgt ons actuele bestaan er een tweede naast zich, een virtueel bestaan, een bestaan in spiegelbeeld. Elk ogenblik van ons leven heeft dus twee aspecten: het is actueel en virtueel, waarneming en herinnering." – om vervolgens zelf te stellen dat "in het déjà vu deze twee modaliteiten elkaar opheffen noch afwisselen, maar elkaar ondersteunen en eendrachtig samenwerken – paradoxale co-existentie van het werkelijke en het mogelijke in één en hetzelfde gebeuren". In La mise en scène werkt Schacht met technische elementen uit de wereld van theater, film en fotografie. Door reflectoren, drievoeten, schermen en dergelijke in de ruimte te plaatsen herinnert zij eraan dat fictie een reconstructie is, een concreet element in de installatie. De aanwezigheid van deze instrumenten van ruimtelijke illusie geeft aan dat haar werk vertrekt vanuit de aandacht voor het moment van de tentoonstelling en voor deze specifieke ruimte als symbool van de denkbeeldige. Schacht gebruikt filmtools dus niet als technische instrumenten om een gefingeerde werkelijkheid in beeld te brengen, maar als objecten die ons de hele ruimte kunnen doen zien als een ruimte van herinneringen. Deze reconstructiedimensie leidt direct naar een narratieve dimensie. In Schachts installaties spelen dialogen en landschappen een belangrijke rol: via hen kunnen we een gefragmenteerd, abstract verhaal opladen met tijd. De zinnen die tot stand komen op een scherm of via uiterst kleine sculpturen, suggereren ogenblikken, momenten, fragmenten van een situatie, van een verhaal. Deze ‘ogenblikken’ worden geworpen, geprojecteerd in ruimten die hen tot achtergrond dienen. Schachts werken gaan heen en weer tussen abstract en narratief. Het zijn evenzovele podia voor toevallige episoden uit het gewone leven in het ongewone licht van het absolute.