In 1994 toonde de Deense kunstenaar Jens Haaning twee Duitse herdershonden aan lange kettingen in de galerie van Nicolaas Werner in Kopenhagen. De bezoekers die binnen kwamen, bepaalden in hoge mate de reactie van de honden. Waren zij onbevangen dan kwamen ze vriendelijk op hen af, maar toonden de bezoekers sporen van vrees dan begonnen de honden vervaarlijk te blaffen. Voor die bezoekers restte er nog maar een mogelijkheid: de galerie (zo snel mogelijk) te verlaten.

In dit werk was er een directe, confronterende wisselwerking tussen het getoonde en de bezoeker. Het werk niet als een afwachtend muurbloempje maar als een levende entiteit die net zozeer de bezoeker onderzoekt en op de proef stelt als de bezoeker gewoon is met het werk te doen. Waarbij het werk, ook in fysieke zin, sterker en alerter kon zijn.