Audio, Installatie
2003/2015

Op het Abdijplein klinkt het geluid van stemmen, zonder dat de sprekers te zien zijn. Waar ze wel vandaan komen wordt niet gelijk duidelijk. De toevallige voorbijgangers kunnen het niet zijn. Zijn het de bomen die met elkaar praten? Fluisteren ze ons iets toe?

De stemmen blijken afkomstig uit een plataan en twee lindebomen, die aan de rand van het Abdijplein staan. De takken raken elkaar. Soms horen we één boom, soms alle drie tegelijk. Als toeschouwer kunnen we ons onderdeel voelen van deze communicatie, maar net zo gemakkelijk zijn we buitenstaanders. Wat ze zeggen is meestal onverstaanbaar. Soms klinkt er gegiechel dat aanzwelt tot gebulder, dan weer zacht gefluister, nagenoeg zonder woorden. Het zijn de stemmen van vrouwen.

Het geluidsproject van Natasja Boezem riep vooral vragen op. "Waar ben ik? Wie spreekt er, en tot wie? Wat is mijn rol hierin?" De situatie bleef geheimzinnig, concrete antwoorden zijn er niet. Zoals in veel van haar werken wil Boezem met dit geluidsproject een relatie aangaan met de omgeving. In dit geval was dat het Abdijplein, het centrum van de macht in Zeeland. Op andere plaatsen waarop ze Lachlust installeerde, bij de Haagse Hofvijver bijvoorbeeld, was ook de relatie die ontstond anders. De locatie vormt deels het materiaal voor het geluidsproject.