Teleurgesteld in de bestaande dansnotatiesystemen (bijvoorbeeld de ‘labanotatie’ van Rudolf von Laban) ontwikkelde Noa Eshkol een nieuw notatiesysteem voor beweging. Ze wilde met haar systeem de middel en verschaffen die nodig zijn voor de meest nauwkeurige beschrijving van ‘overgangen’ (in tegenstelling tot het noteren van vaste poses en de overgang van de ene positie naar de andere te negeren). In samenwerking met architect Abraham Wachman slaagde ze erin een unieke methode voor het noteren van beweging te ontwikkelen: het Eshkol-Wachman Movement Notation systeem. Het maakt gebruik van nummers en een klein alfabet van symbolen binnen een rasterpatroon. Het biedt dansers en choreografen een systematisch hulpmiddel om dans, en alle andere vormen van beweging, te componeren en te noteren.

De conceptuele meerwaarde van het EWMN-systeem zit in het gebruik van een abstract model gebaseerd op de universele taal van geometrie en wiskunde. Dit maakt het mogelijk om objectief alle soorten bewegingen en combinaties daarvan te verbeelden, met inbegrip van bewegingen die we nog niet ontdekt hebben of die niet in woorden kunnen worden gevat. Dit potentieel van het EWMN-systeem effent de weg naar talloze toepassingen. Het kan gebruikt worden als instrument om onze eigen manieren en ons gedrag ten opzichte van onze omgeving te beschouwen. Het kan ook worden gebruikt binnen andere velden, zoals in de studie van het gedrag van dieren, autisme en gebarentaal.

De tentoonstellingstitel verwijst naar een zin die niet in gebarentaal zou kunnen worden overgebracht: ‘I look at the moon and think about my daughter-in-law’ (‘Ik kijk naar de maan en denk aan mijn schoondochter’). Voor Noa Eshkol was dit reden om haar notatiesysteem voor beweging te testen op deze mysterieuze zin. Een van de dansers van haar groep noteerde met behulp van EWMN hoe vijf doofstommen de volgende zin communiceerden. Een vergelijking van deze notaties toont dat elk persoon het met verschillende bewegingen uitdrukte.

Van 1954 tot 1994 ontwikkelde Eshkol ongeveer vijftig verschillende danscomposities met behulp van het EWMN-systeem. Deze choreografieën zijn bewust minimalistisch. Ze worden niet begeleid door muziek (op het tikken van een metronoom na) en er wordt geen gebruik gemaakt van uitgewerkte, kleurrijke kostuums of decors. In bijna al haar composities overheerst een gemeenschappelijke vorm van dans, als een verloop van interactie tussen meerdere lichamen in de ruimte. Kunstenaar Walead Beshty schreef in een catalogustekst over haar werk: "De bewegingen in de choreografieën van Noa Eshkol kondigen zichzelf aan als gebaren door de herhaling en synchronisatie, op een vergelijkbare manier als dat “pa/” een geluid is en '/papa/' een woord (aldus taalkundige Roman Jakobson). En toch verwijzen de gebaren niet naar iets specifieks, wat zoiets zou zijn als dat 'papa' nooit de status van een woord zou bereiken. Het is een continue in beweging zijn."

Eshkol werkte met een kleine groep dansers, die meer hebben gedaan dan alleen het uitvoeren van haar choreografieën. De Noa Eshkol Chamber Dance Group was als een gesloten gemeenschap. De leden kwamen dagelijks bij haar thuis en waren nauw betrokken bij al haar projecten. Ze voerden een grote verscheidenheid aan taken uit, van onderzoek, archivering en schoonmaken tot aan het bijhouden van een dagboek. De Noa Eshkol Chamber Dance Group bestaat momenteel uit: Mor Bashan, Noga Goral, Rachel Nul-Kahana, Ruth Sela en Dror Shoval.

Tijdens de opening van de tentoonstelling voerden zij een speciale selectie van Eshkols dansen op in de Vleeshal.

In 1973 stopte Eshkol tijdelijk met het maken van danscomposities. De enige man uit de Noa Eshkol Chamber Dance Group werd opgeroepen om als militair te dienen tijdens de Jom Kipoeroorlog. Ze voelde zich niet in staat om choreografieën te maken zonder hem. Ze begon muurtapijten te maken, een nieuwe vorm van compositie. Hoewel de minimalistische choreografieën en haar kleurrijke tapijten op het eerste gezicht twee verschillende uitingen van creativiteit lijken, zijn ze in werkelijkheid en qua oorsprong direct met elkaar verbonden. Eshkol volgde tijdens het maken van de tapijten een strikte set van regels: geen verandering aanbrengen aan de textielstukken die ze vond of kreeg, geen gebruik maken van dierenprints of textiel met menselijke lichamen, geen voorkeur geven aan een bepaalde vorm of kleur. In een poging om te ontsnappen aan een subjectieve benadering tijdens het maakproces, zei ze: ‘Het materiaal dicteert wat ik ga doen.’ Mooky Dagan, met wie ze jarenlang samenwerkte en die nu voorzitter is van de Noa Eshkol Foundation, zei dat het frustrerend voor haar was om niet te begrijpen wat ze aan het doen was bij het maken van de tapijten. Het tegenovergestelde was waar bij het maken van haar dansen, waarbij ze haar eigen systeem volgde.

Na een periode van ongeveer veertig jaar waarin ze danscomposities maakte, en met een overlap-periode van twintig jaar, verruilde Eshkol uiteindelijk het maken van choreografieën in voor deze kleurrijke abstracties. In principe maken ze deel uit van hetzelfde, zorgvuldig georganiseerde oeuvre: voor beide gelden zeer strikte regels en ze hebben beide betrekking op de organisatie van ledematen en een herhaling van gebaren. Maar ze delen vooral een gemeenschappelijk doel. Bij het maken van deze composities, het uitvoeren van haar dansen of het ervaren ervan, biedt haar werk een filter om de wereld die ons omringt, en ons soms overspoelt, te begrijpen en te vormen.

Eshkol ging door met het maken van tapijten tot haar dood in 2007. Het resulteerde in honderden werken. De tentoonstelling in Vleeshal toonde een breed scala aan stijlen uit verschillende periodes, van het allereerste, abstracte tapijt met de toepasselijke titel ‘The First Carpet’ (1973) tot het recentere ‘Sunset by the Lake’ (1995). Hoewel ze in een horizontale positie zijn gemaakt, zijn de tapijten van Eshkol bedacht om aan de muur te hangen, als schilderijen. Eshkol genoot er ook van om ze uitgestald op de vloer te zien. Bij Vleeshal waren de tapijten te zien in beide opstellingen. Elke week veranderde de presentatie van de tapijten in de tentoonstelling. Het publiek werd uitgenodigd om elke week een tapijt te kiezen dat zij graag in verticale, staande positie wilde zien. Hierdoor bleef er een beweging van negentig graden gaande, ookal waren de dansers er niet meer. Het uit handen geven van de compositie van de tentoonstelling past geheel bij Eshkol’s niet-hiërarchische aanpak.

Tentoonstellingsboekje PDF