De expositie van Hellen van Meene in De Kabinetten van De Vleeshal, was haar eerste solotentoonstelling in Nederland. Van Meene had in 1999 de Charlotte Köhlerprijs voor jonge kunstenaars gewonnen.

Van Meene’s presentatie sloot nauw aan bij het werk van Pippilotti Rist, wat tegelijkertijd in De Vleeshal te zien was. Van Meene maakt foto’s van meisjes die geen kind meer zijn, maar ook nog geen volwassene. De modellen zijn jonge pubers. Hun lichamen beginnen vrouwelijke vormen aan te nemen, maar tegelijkertijd hebben de meisjes nog duidelijk herkenbare kinderlijke trekken. De meisjes nemen een volwassen houding aan, maar door hun onervarenheid krijgen hun poses iets onhandigs. Deze mengeling van ontluikende volwassenheid met een nog sluimerend aanwezig kind doet toeschouwers zich wat ongemakkelijk voelen. Hun verontrusting wordt nog eens versterkt door de blauwe plekken, striemen en rollen op de lichamen van de modellen, die soms nog eens worden benadrukt doordat het meisje erin knijpt.