Carolee Schneemann was als schilderes, performer, kunstenares, filmmaakster en schrijfster een pionier in body-art, happening en environment-kunst in het begin van de zestiger-jaren. Haar ervaringen met het ‘kinetic theater’ begonnen met ‘Meat Joy’, wat plaats vond in Parijs, London, en New York. Daarvoor had zij een boek geschreven getiteld: ‘Cezanne, She was a Great Painter’, waarna zij, na eerst collages gemaakt te hebben, het kinetic theater uitvond, niet om haar schildersverleden te ontkennen, maar om het tot volle rijping te laten komen. In 1962 deed zij een werk, getiteld ‘Eye Body’ en zij schrijft hierover: ‘ik begon met een loft-environment gebouwd van grote panelen die in elkaar grepen door ritmische kleureenheden, gebroken spiegels en glas, lichten, bewegende paraplu’s en mechanische delen. Ik besloot toen dat ook mijn lichaam als geïntrigeerd materiaal met het werk gecombineerd moest worden. Overdekt met verf, vet, kalk, touwen, plastic bewees ik mijn lichaam als visueel terrein. Niet alleen maak ik beelden, maar ik verken de beeldende kwaliteiten van vlees als het materiaal waarmee ik koos te werken. Het lichaam mag erotisch, sexueel, begeerlijk, begerig blijven, maar het is ook votief: ontdekt door mijn creatieve vrouwelijke wil’. Sinds 1962 maakt zij met haar naakte lichaam als medium solo- en groepsperformances, met als controversiële thema’s: feministische geschiedenis, sexualiteit, het lichaam als bron van kennis, het integreren van het gewone dagelijks leven met het kunstproces.