Voor het publieksprogramma bij de tentoonstelling As Long As the Potatoes Grow van Vleeshal kunstprijs-winnaar Pieter Slagboom, was kunstenaar en schrijver Nickel van Duijvenboden uitgenodigd om met een performatieve voordracht op Slagbooms werk te reageren. De voordracht, waarin spraak, zang en percussie samenkomen, werd grotendeels geïmproviseerd. Van Duijvenboden reageerde op de fysieke, monumentale ruimte van de Vleeshal en inhoudelijk op Slagbooms gelaagde tekeningen.

De werken van Van Duijvenboden en Slagboom hebben als raakvlak dat ze een indringend en unheimlich gevoel kunnen oproepen, als gevolg van een onontkoombare directheid. De potloodtekeningen van Slagboom dringen via zijn eigenzinnige tekenstijl en rauwe thematiek direct binnen bij de toeschouwer. Slagbooms werk refereert aan de grote thema’s van het leven, zoals de dood en seksualiteit, maar verbeeldt ook zijn innerlijke wereld. Dit geldt ook voor Van Duijvenbodens werk, dat vaak gebaseerd is op briefteksten. Door de aanspreekvorm van brieven te gebruiken kan hij een existentiële vertwijfeling blootleggen.

De fysieke inspanning die Slagboom heeft geleverd om op groot formaat te tekenen, brengt Van Duijvenboden in verband met de fysieke bewegingen van het schrijven, het zingen en het produceren van geluid met verschillende objecten. Het zijn lichamelijke uitwerkingen van processen die bij een binnenwereld horen. De resonanties die de stem en idiofonische voorwerpen teweegbrengen komen niet alleen voort uit het lichaam, maar dringen daarin, via de holtes en ingewanden, ook door. Het onderscheid tussen binnen- en buitenwereld worden op deze wijze tijdens de performatieve interventie tijdelijk opgeheven.