Aangezien taal onlosmakelijk onderdeel is van het beeldend werk van Dorry Sack beweegt elke omschrijver zich op glad ijs; het na elkaar oplezen van de titels van de werken levert hiervoor reeds enig bewijs.

In fysiek opzicht volstaan materialen en technieken uit de directe omgeving. De doordachte economie waarmee deze beide componenten in een symbiotisch verband worden geplaatst, vormt de sleutel tot de verklaring voor de onmisbare zeggingskracht van elk werk als ook voor de misverstanden die elke opgeschreven interpretatie van datzelfde werk onvermijdelijk oproept. Een journalistieke suggestie van de rode draad die de bescheiden serie werken van Dorry Sack verbindt, lijkt derhalve het maximaal haalbare.

Aan een twee en een halve meter hoge kolom van gestapelde, steelloze bezems/keerborstels zijn een aantal lettervormen gehecht die spiraalsgewijze de titel spellen: “De Ridder van de Droefheid”, een monument voor Don Quichot opgericht na een reis door Andalusië.