De horizon neemt in Meijers schilderijen een centrale plaats in. Hiermee refereert zijn werk aan de Nederlandse traditie van de landschapsschildering, waarin de horizon vaak werd verlaagd om zo de wolkenformaties, het licht en het vlakke land te accentueren die zo kenmerkend zijn voor de Lage Landen.

Zoals het grootste deel van zijn werk, zijn de projecten die in De Kabinetten van De Vleeshal worden gepresenteerd Ergens onder een dak onder de blauwe lucht (2009); en Hetzelfde nog een keer maar dan anders (2009) – geschilderd in serie. Beide bestaan uit een veelheid aan kleine, complex gelaagde, abstracte schilderijen. Tezamen opgehangen vormen de werken uit elke serie echter een geheel.

Meijer presenteert zijn schilderijen in combinatie met de kisten waarin ze bewaard en vervoerd worden. De kisten staan symbool voor zijn atelier: een ruimte die “klein en gesloten” is, maar in de ogen van Meijer tegelijk “groot en transparant” (Dave Meijer, geciteerd door Janneke Wesseling in AMC Magazine, 2006).